Ένας από τους σπουδαίους θεατρολόγους του 19ου αιώνα, ο Constantin Stanislavski, έγραψε για τεχνικές, για να βελτιώσουν οι ηθοποιοί την υποκριτική τους. Μία από αυτές τις τεχνικές, ή πλαίσια, εστίαζε στην εξέταση του κειμένου και του εαυτού του/της ηθοποιού ως τον/την χαρακτήρα που υποδύεται, και τον εντοπισμό του στόχου. Με άλλα λόγια, τον λόγο για τον οποίο μιλούν και ερμηνεύουν.
Εάν δεν είχαν τίποτα να πουν ή εάν έπαιρναν αυτό που ήθελαν, τότε δεν θα μιλούσαν, οπότε τι είναι αυτό που τους ωθεί να ερμηνεύσουν αυτή την ομιλία; Ποιο πρόβλημα προσπαθούν να επιλύσουν;
Με άλλα λόγια, ο στόχος ενός χαρακτήρα είναι αυτό που θέλει να πετύχει, και αυτό θα πρέπει να σηματοδοτεί δράση, όχι μία σκέψη ή έναν εσωτερικό στόχο. Τέλος, ο στόχος δεν χρειάζεται να επιτευχθεί μέχρι το τέλος του έργου.
Συνήθως, οι ηθοποιοί εξετάζουν τις ατάκες τους και βρίσκουν έναν γενικό στόχο για κάθε σκηνή. Στη συνέχεια, τον αναλύουν γραμμή προς γραμμή. Παρόλο που αυτό δεν είναι απαραίτητο, μπορεί να είναι απίστευτα χρήσιμο για τους/τις ηθοποιούς αφού μπορεί να προσθέσει περισσότερο βάθος και πλούτο στην ερμηνεία τους.